"Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie" RECENZJA

Spotkanie starych znajomych. Luźna, acz elegancka kolacja dla kilku osób, bardzo przyjemna atmosfera. Nieprzerwanie toczą się rozmowy, popijane jest biodynamiczne wino. Z jakiegoś powodu temat schodzi na telefony, zostają nazwane czarnymi skrzynkami nas samych. Ktoś wypala, że doszłoby do wielu rozwodów, gdyby małżonkowie poznali nawzajem zawartość swoich smartfonów. Szybko zostaje to podłapane i przybiera formę gry - od teraz wszystkie połączenia i sms-y będą odbierane na forum. Żadnych tajemnic. Przecież nikt nie ma nic do ukrycia. Czyżby?

Film Paola Genovese'a obiera za temat sytuację, która dotyczy nas wszystkich i nad którą z pewnością nie jeden już się zastanawiał - co by się stało, gdybyśmy udostępnili najbliższym swoją prywatną korespondencję? Czy jest się czego wstydzić? Czy jest co ukrywać? I równie istotne - czy powinniśmy nie mieć tajemnic? "Dobrze się kłamie..." bierze pod uwagę wszystkie te pytanie, tyle że zdaje się niespecjalnie zainteresowane odpowiedziami. Choć pointę otrzymamy, niegłupią i podaną w dość przewrotny sposób, to będziemy do niej dochodzić mało interesującymi i nieodkrywczymi ścieżkami. Twórcy (w tym aż pięciu scenarzystów!) postanowili bardzo obiecujący pomysł wykorzystać głównie do celów komediowych, żartami wypełniając całą przestrzeń niedużego pomieszczenia, w którym toczy się akcja. Choć pomieściłby się tam jeszcze pełnokrwisty dramat, Genovese przewiduje dla niego tylko cichy kącik, byle tylko nie zawracał nikomu głowy i najlepiej nie zabierał głosu.

Przyznać jednak trzeba, że humor stoi tu w większości sytuacji na zadziwiająco zadowalającym poziomie, głównie za sprawą znakomitej obsady, spośród której dystrybutor z oczywistych względów postanowił wyróżnić urodziwą i, jak zapewnia, fantastyczną Kasię Smutniak. Najznamienitszym gościem na pozbawionej tajemnic kolacji jest jednak Marco Giallini ("Jak bóg da"), ktoś na kształt nestora, najbardziej ułożony i spokojny spośród towarzystwa. To od niego przyjdzie nam usłyszeć najsensowniejsze, najmniej komediowe i ostatecznie również domykające całość słowa. Nie żeby reszta nie odgrywała istotnej roli - każdy z (nie zawsze miłego) towarzystwa ma do powiedzenia coś istotnego, a do ukrycia - jeszcze więcej.

Praktycznie cały film rozgrywa się w jednym pomieszczeniu. Tego typu zabieg, tak rzadko spotykany w kinie, wymaga dobrego pomysłu oraz niebywałej zręczności reżyserskiej, by utrzymać widza skupionego i nieustannie zaintrygowanego. Twórcy omawianej komedii, chcąc przydać dynamiki niekończącym się rozmowom, postawili na szybki montaż. Co rusz obserwujemy sytuacje z odmiennego kąta, co rzecz jasna spełnia swoją rolę, ale niejednokrotnie również irytuje. Tworzy wrażenie, jakby autorzy wątpili w siłę samego skryptu, chcąc tym tuszować wszelkie niedociągnięcia. I rzeczywiście jest coś na rzeczy. Choć nikt raczej nie oczekiwał od tego tytułu arcydzieła na miarę "Dwunastu gniewnych ludzi", to nie sposób nie zarzucić trzeciemu aktowi wejścia na nazbyt telenowelowe nuty, a sytuacji go wprowadzającej pewnej naiwności.

"Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie" to przyzwoity komedio-dramat o niezwykle ciekawej tematyce. W lekki sposób podejmuje on problem szczerości i tajemnic w związkach, uczciwości oraz wielkości przestrzeni, jaką powinniśmy sobie nawzajem dawać. Mimo iż nie wykorzystuje w pełni potencjału zagadnienia, to zostawia nas z ciekawymi pytaniami i sprawia, że z pewnością zastanowicie się po seansie, czy aby nie lepiej odkładać telefon ekranem do dołu.

5/10


Za możliwość obejrzenia filmu dziękuję Kinu Pałacowemu w Poznaniu.