RED IS BAD - RECENZJA FILMU "CZERWONY ŻÓŁW"

Długo przyszło nam czekać na najnowszy film studia Ghibli. I gdyby nie decyzja uczestników Scope100, "Czerwonego żółwia" zapewne nigdy byśmy w Polsce nie zobaczyli. Ten jednak w końcu do nas przypłynął, niesiony przez fale zachwytów docierające zewsząd. I jak to zwykle bywa w przypadkach wszechobecnych pochwał, wyszedłem z kina więcej niż rozczarowany.

Trudno mi będzie ująć, co tak naprawdę mi się w tym filmie nie podobało. Bowiem gdy zacząłem nad nim dumać, analizując poszczególne motywy i sensy, szybko zdałem sobie sprawę, że jest to dzieło wartościowe i mówiące zdecydowanie więcej niż wiele współczesnych filmów. Tkwiła w nim jednak nieopisana nuda, z którą musiałem walczyć praktycznie przez cały ledwie 80-minutowy seans.

 

Wszystkie nieznające mnie osoby, które pomyślały w tym momencie, że zapewne jestem wielkim fanem rozbuchanego kina rozrywkowego, szybko muszę wyprowadzić z błędu - nie jestem. Niezmiernie sobie cenię slow-cinema, każdy twór kultury wymagający od odbiorcy nieco więcej i na nieco dłużej - czasem nawet lubię się zmęczyć jakimś filmem, jeśli ten finalnie miałby mnie zostawić z cennymi przemyśleniami i nowymi doznaniami. Animacja Michaela Dudoka de Wita należy do tej grupy utworów, więc nie oburzają ani nie dziwią mnie pozytywne recenzje, jednak w moim przypadku refleksje po "Czerwonym żółwiu" uleciały dość szybko, a sam proces oglądania usłany był jedynie ziewnięciami.

Doprawdy nie rozumiem co poszło nie tak - pozbawiony jakichkolwiek linii dialogowych film o bezimiennym rozbitku, który nie może wydostać się z bezludnej wyspy, ma ogromny potencjał. Zwłaszcza, że daleko mu do animowanego odpowiednika "Cast away" i podejmowanym tematem raczej już tu nie jest wola przetrwania (choć to oczywiście również się tu znajduje), a bardziej kwestia poczucia wolności, odejścia człowieka od natury, samotności, jego relacji ze światem czy sobą samym.

Brzmi to wszystko niegłupio, zwłaszcza że wszelkie kwestie zaprezentowane są w metaforyczny, a przy tym czytelny sposób. Pokradrowane jest to pięknie, choć kreska może nazbyt sterylna (a komputerowy żółw nieco się gryzie z dwuwymiarowym światem); muzyka przygrywa przejmująco, choć może nazbyt sugestywnie; dramat zgrabnie przeplata się z nienachalnym humorem, choć może nazbyt wyrachowanym. Może właśnie metaforyka mi przeszkadzała - chyba liczyłem na podjęcie tematu w bardziej przyziemny sposób. Fantasmagoryczny motyw związany z żółwiem wydaje się archaiczny, wszakże po coś podobnego już niejednokrotnie sięgano, lata temu. A gdy na ekranie pojawia się jeszcze dziecko, trudno oprzeć się wrażeniu, że jakość drastycznie spadła, tempo nagle zwolniło, a cała opowieść zinfantylizowała.

Mimo wszystko "Czerwony żółw" to dobry i godny uwagi film, zwłaszcza dla osób rozmiłowanych w statycznym i transowym kinie. Decyzja głosujących w Scope100 jest jednak dla mnie niezrozumiała, zwłaszcza gdy konkurencją było między innymi arcygenialne greckie "Interruption". Dlatego od najnowszego filmu studia Ghibli wolę obejrzeć po raz kolejny jego oscarowych konkurentów - "Zwierzogród" czy "Nazywam się Cukinia". 

4/10

Film obejrzany dzięki uprzejmości Kina Pałacowego w Poznaniu.