Florence Foster Jenkins to postać kultowa i fascynująca. Na kartach historii zapisała się jednak nie ze względu na talent czy wybitne zasługi, a raczej z powodu ich braku - Jenkins określana jest bowiem mianem “najgorszej śpiewaczki operowej w historii". Odziedziczywszy fortunę i obracając się w gronie wyłącznie serdecznych jej osób, koncertowała praktycznie aż do śmierci, pozostając w nieświadomości swego braku umiejętności.
To, że postać ta zyskała już za życia niemałą popularność i poklask, czyni z jej historii doskonały materiał na film. Aż dziw bierze, że dopiero w 2015 roku zrealizowano pierwszą fabułę (“Marguerite", reż. Xavier Giannoli). Jednak dziś zajmę się drugą z kolei, powstałą kilka miesięcy później “Boską Florence”.
Najnowszy film Stephena Frearsa z polskiego, niezwykle kiczowatego plakatu, atakuje nas hasłem “Boska komedia o nieboskiej śpiewacze”. Co dystrybutor miał na myśli nawiązując do dzieła Dantego, pojęcia nie mam, jednak od razu chciałbym zaznaczyć, że film ten nie tylko nie ma nic wspólnego ze średniowieczną wędrówką przez zaświaty, ale równie niewiele go łączy z samą komedią. “Boska Florence" co prawda usilnie stara się, jak sama Jenkins, utrzymywać radosny humor, tyle że praktycznie cała komediowość sprowadza się tam do śmiechu półgębkiem z nieudolności wokalnej protagonistki i kilku dość pociesznych min, granego przez Simona Helberga, akompaniatora wirtuozki.
Zdaje mi się, że gdyby twórcy nie silili się na stworzenie z tej historii lekkiej rozrywki dla całej rodziny, osiągnęliby znacznie korzystniejsze rezultaty. Albowiem wszelkie elementy dramatyczne “Boskiej Florence" sprawdzają się bardzo dobrze, czyniąc z Jenkins postać już nie tylko nietuzinkową, co przede wszystkim tragiczną. Jej zaangażowanie i upór w dążeniu, skontrastowane z całkowitym brakiem umiejętności rozczulają, budzą podziw, by finalnie stworzyć podbudowę do esencjonalnego dla całości pytania - czym jest sztuka? w jaki sposób powinniśmy ją oceniać? Sens tej refleksji na całe szczęście nie zostaje zagubiony, a to przede wszystkim za sprawą pierwszorzędnego aktorstwa. Niezawodna Meryl Streep z partnerującym jej Hugh Grantem tworzy wspaniały, pełen chemii duet, któremu daleko do klasycznych przedstawień związków w kinematografii. To dzięki nim film ten, pomimo komediowych niedostatków, ogląda się naprawdę przyjemnie, a postaci lubi. “Boska Florence” to przyzwoita produkcja, którą swobodnie można polecić każdemu. Szkoda tylko, że twórcy nie postanowili pójść o krok dalej, spojrzeć na temat w nieco większym skupieniu i z ambicją podjęcia rzeczywistej dyskusji. Bo w takiej formie wszystko, o czym film ten mówi, jest jak śpiew samej Foster Jenkins - intryguje i zastanawia, ale tylko na moment.
6/10
6/10
Komentarze
Prześlij komentarz